Dit is een transcriptie van de gelijknamige podcast-aflevering. Beluister de podcast hier.
Het begin van alles in Human Design is Strategie en Autoriteit, aldus Ra Uru Hu, de grondlegger. De meesten onder ons zijn het wel eens zat gehoord: Volg je Strategie en eer je Autoriteit. Alsof er niets anders is. En toch is daar dat hele systeem met al die complexiteit, details en diepte.
Ik begrijp intussen wel waar Ra op doelde, ook al heeft ie Strategie en Autoriteit zelf toegevoegd en komt het dus niet van die “Voice” in 1987. Het duurde bijna 10 jaar, voor Strategie en Autoriteit voor het eerst opdoken, toen Ra de Types introduceerde in 1996 en niet zoveel later ook de verschillende Autoriteiten.
Het heeft zeker zijn rechtmatige plek en ook z’n nut. Maar zoals met alles: als je erin gaat doorslaan, dan gaat het z’n doel voorbij. Zoveel mensen die uiteindelijk de vinger kussen die naar de maan wijst, maar de maan niet zien. Dat is, naar mijn gevoel, het algehele probleem met een systeem zoals Human Design, maar het ligt niet aan Human Design, het ligt eerder aan wat mensen ermee doen. En dat is erg menselijk natuurlijk.
De trede en de trap
Ik begin steeds meer te zien hoe het echt niet om het systeem gaat. Het systeem is slechts een opstapje, niet meer dan die eerste trede. In plaats van dat mensen de trede gebruiken als een opstapje naar de volgende tredes van de trap, gaan ze die eerste trede aanbidden alsof het de hele trap is.
Het gaat niet om het systeem. Het gaat om bewustzijn.
Human Design is een van de vele tools om zelfreflecterend bewustzijn te cultiveren, opdat je je bewust kan worden van alles wat onecht is in je leven, en dat kan gaan loslaten.
Punt.
Andere lijn.
Het zachte middelpunt
Wij zijn de enige soort op aarde, voor zover we weten, met zelfreflecterend bewustzijn. Daar waar dieren instinctief door het leven navigeren, daar kunnen wij nadenken over onze keuzes en ons bewust worden van onze gedachten, voorkeuren en gevoelens. Dat is best uniek.
En toch lijkt het iets waarvan we niet goed weten hoe we het constructief en gezond kunnen inzetten. We leren het niet of amper op school. Het lijkt of het grootste gros van de mensheid eerder slapend door het leven gaat, steeds dezelfde patronen herhalend zonder zich bewust te zijn daarvan. Het creëert intens lijden.
Zelfreflectief bewustzijn is stilstaan bij je keuzes, bij wat je voelt, bij wat je denkt, bij wat de ander doet en bij hoe we het leven ervaren. Maar ook dit kan doorslaan in een schaduwfrequentie: te veel stilstaan kan ook ontaarden in overanalyse, piekeren, dwangmatig denken, verlammende zelfkritiek, besluiteloosheid, tunnelvisie, en het vergroten van je slachtoffergevoel.
En zo lijkt het met alles te zijn.
Er zijn extremen en er is een evenwichtig middelpunt.
Siddharta Gautama, die later bekend werd als Boeddha, onderwees hoe we vaak doorslingeren tussen extremen. De mind maakt snel van iets een extreem, een zwart-wit verhaal, en gaat dan heen en weer daartussen, of fixeert zich op een kant van het verhaal om rust en zekerheid te kunnen vinden. Maar het lijkt zelden of nooit te werken.
Hij beleerde het Middenpad, het pad waar we niet in harde extremen gaan, maar in de zachtheid blijven, met aandacht en helderheid. “De zachtheid in het midden,” zou je kunnen zeggen.
Het middelpunt is geen compromis. Compromissen maak je tussen extremen uit gemakzucht of om conflicten te vermijden. Soms werkt het. Als extremen moeilijk te verzoenen zijn, dan kan water bij de wijn doen langs beide kanten misschien consensus brengen, maar meestal blijft er onderhuids een soort onvrede aanwezig, die weer kan gaan opflakkeren.
Het middelpunt is geen half-half weg, zoals een compromis. Het is een loskomen van de extremen, van het zwart-wit verhaal, waarin je op zoek gaat naar een levend evenwicht, naar een soort dieper liggende waarheid over wat de “juiste” weg is.
En daarvoor is zelfreflectie onmisbaar, maar ook geduld, zachtheid, een open houding, nieuwsgierigheid naar wat nog meer mogelijk is, en een bereidwilligheid om door het ongemak heen te bewegen, zonder het af te wijzen of te willen veranderen.
Voor mij is dat zacht zelfreflecterend bewustzijn hét innerlijk kompas. Voor mij is het de maan waarnaar de Human Design-vinger wijst. Als je maar bereid bent om te stoppen met de hele tijd die Human Design-vinger te blijven kussen, of de trede te behandelen alsof het de hele trap is.
Strategie en Autoriteit zijn geen regels
En dan komen we bij wat Strategie en Autoriteit nu eigenlijk is: het zijn geen regels, geen wetten, geen richtlijnen om je leven mee te gaan vormgeven of leiden. Het is geen zwart-wit verhaal.
Het was een poging van Ra om mensen uit het analyseren en overanalyseren te halen. Het was zijn manier om mensen iets te bieden waardoor ze niet Human Design in z’n geheel zouden moeten gaan studeren om te begrijpen waar het over gaat.
Strategie en Autoriteit zijn simpelweg een eerste stap, misschien zelfs nog voor je die eerste trede neemt, om je in contact te brengen met jouw zelfreflecterend bewustzijn en nieuwsgierig te worden naar jezelf, naar die lagen aan onecht-heid en wat daaronder schuilt.
Strategie en Autoriteit worden dus al heel snel valkuilen, want van zodra je begrijpt waar Strategie en Autoriteit naar wijzen, dan weet je dat het niet om Strategie en Autoriteit gaat. De valkuil is net dat mensen denken dat dit een wet is waar ze zich aan moeten houden, of waar anderen zich ook aan zouden moeten houden, om orde te kunnen scheppen in hun bestaan, zodat ze een gevoel van controle kunnen hebben.
Nee, het is slechts het allerprille begin. Iemand kan al z’n hele leven de hele tijd de druk voelen om te doen, doen, doen, om initiatief te nemen en te pas en te onpas advies te geven, en niet dat zelfreflecterend bewustzijn hebben om te begrijpen dat de timing, de omgeving en de energie niet klopt of er simpelweg niet is. Het is een forceren waar we ons dan niet van bewust zijn.
Om dan te horen dat je moet Wachten op een Uitnodiging, kan net een soort pauze creëren, een moment dat lang genoeg is voor het zelfreflecterend bewustzijn om te beseffen: “Shit, ik ben zo moe. Het voelt allemaal zo geforceerd. Dit moet anders. Ik wil uit dat patroon.”
En zo begint de reis met jezelf, waarin transformatie zich van nature aandient, en waarin je je steeds meer bewust wordt van timing, initiatief en adviesgeven dat wordt verwelkomd en kan worden ontvangen, dat niet geforceerd maar eerder moeiteloos voelt, waarin je gedragen voelt door het leven, anders dan dat je de hele tijd zit te hustlen, grinden en vechten.
Moet je dan steeds weer “Wachten op die Uitnodiging” of tot iemand je vraagt?
Nee, natuurlijk niet. Alleen als je twijfelt of wanneer je niet lekker in je vel zit, of als je voelt dat je jezelf weer voorbij aan het rennen bent. Dan kan het goed zijn om daar even bij stil te staan, een pauze te nemen, en weer te gaan finetunen: Wat voelt afgestemd? Wat wil ik echt? En klopt dat met wat ik in mijn lijf voel?
Beter nog: maak het gewoon tot jouw dagelijkse beoefening, zodat het zich kan verankeren in jezelf, waardoor je er steeds op terug kan vallen wanneer het even moeilijk wordt.
De kunst van het differentiëren
Strategie en Autoriteit zijn slechts een ieniemienie ingang tot zelfreflectie. Meer niet. Eens je zelfreflectie als manier van zijn, als zachte beoefening, in je leven hebt geïmplementeerd, dan zijn Strategie en Autoriteit overbodig, want het waren slechts opstapjes naar dat zelfreflecterend bewustzijn.
Door zelfreflectie word je je net bewust van wat er binnenin je gebeurt. Je wordt gevoeliger voor sensaties, instinct, intuïtie, emoties, impulsen, druk, etc. Je wordt gevoeliger voor de manier waarop energie door jouw systeem stroomt en hoe je jezelf van nature tot uiting brengt, zelfs zonder ook maar een blik op je Human Design-grafiek te werpen.
Zelfreflectief bewustzijn ís de innerlijke Autoriteit. En Strategie is slechts een manier om de automatische piloot te onderbreken, zodat je uitnodigd wordt veel meer te gaan reflecteren, voelen, bewustworden, gewaarworden. Het vertraagt jouw leven zodanig dat je die beoefening kan ontdekken en implementeren, want het vraagt wel een voortdurende oefening, toewijding en discipline, zeker in het begin.
Het vraagt om je bewust te blijven van wat er in jou leeft, zodat je wat echt is kan onderscheiden van wat onecht is, en ook die onecht-heid, jouw performance, kan loslaten als laagjes die je afpelt van een ui.
Want we performen allemaal.
We hebben allemaal iets onechts aan onszelf. We lopen allemaal tegen onze eigen overlevingsstrategieën en copingmechanismen aan, waardoor het ontzettend veel moed en zelfinzicht vraagt om op te komen dagen als puur jezelf. Laat staan dat we weten wie dat is, dat pure zelf. We leren het pas door los te laten wat niet echt is.
Dat is de differentiatie waar Ra over sprak. Het is een heuse kunst!
Door wat onecht is te zien en los te laten, wat steeds opnieuw zelfreflecterend bewustzijn vraagt, maar ook zacht-zijn met jezelf, geduld en een open, nieuwsgierige houding (zodat het geen zelfkritiek wordt dat gewoon nieuwe laagjes aan onecht-heid gaat adopteren), ga je als vanzelf differentiëren en steeds meer je uniekheid omarmen.
Die uniekheid, jouw gedifferentieerde zelf, is wat de wereld nodig heeft.
Niet jouw performance.
Waar het misloopt
Waar het dus misloopt is dat mensen van Strategie en Autoriteit iets veel groters maken dan het is. Net zoals met Human Design zelf. Opeens wordt het een regel, een soort wet met allerlei interpretaties van “zo moet het” of “zo hoort het”, met een heleboel oordelen daarover en in extreme gevallen zelfs een soort Strategie-en-Autoriteit politie die je de les komt spellen als je ‘t niet goed begrepen hebt.
Veel mensen doen dat ook onder het mom van “het experiment”. Ik deelde er al eerder over, in een van mijn episodes over mijn kritische blik op Human Design. Het experiment is geen echt experiment. Niet in wetenschappelijke zin. Het is voor de meeste mensen iets wat partijdig is of scheefgetrokken.
Van zodra je iemand zegt dat die een Projector is, zelfs als je zegt “maar geloof me niet, experimenteer en kijk zelf maar,” dan gaat de mind al meteen alles binnen de context van wat je denkt dat “Projector” betekent, bekijken. Dat is geen zelfreflectief bewustzijn hanteren; dat is jezelf conditioneren en bewijs zoeken, afhankelijk van welke kant je kiest (het is waar, of het is niet waar).
Zelfreflectief bewustzijn hoeft niet eens te weten of je een Projector bent of een Manifestor, of een ander Type. Het zoekt immers geen antwoorden buiten zichzelf, maar keert net naar binnen. Het kijkt wat daar is zonder het te moeten benoemen of in een vakje stoppen. Het beweegt met wat daar is en laat zich niet vertellen door de buitenwereld wat dat betekent.
Hoe meer je labels, vakjes en namen bedenkt voor wie je denkt dat je bent, al dan niet met een grafiek of een profiel of een systeem, hoe meer het zelfreflectief bewustzijn eigenlijk wordt ontmoedigd. Want je krijgt dan hapklare antwoorden ingelepeld om jezelf mee te identificeren of te meten, zonder dat je nog naar binnen hoeft te keren.
En dat is precies wat zoveel mensen doen met Human Design: ze keren niet echt meer naar binnen, maar nemen onbewust aan wat hen wordt verteld. De gezondste reactie die je dan vaak ziet is dat mensen in de weerstand schieten of Human Design maar niks vinden. Op die manier bescherm je je tegen het internaliseren van datgene waarmee je je voedt uit de buitenwereld, zodat zelfreflectief bewustzijn intact kan blijven. Maar de meeste mensen zijn zich ook daar niet van bewust.
Tunnelvisie
Een van de grootste uitdagingen van de mind, merk ik althans, is dat de mind zichzelf voortdurend gaat vastrijden in tunnelvisie. Want dat voelt veiliger, wanneer we denken zekerheden te hebben, of orde te kunnen scheppen in ons bestaan. En dan willen we daar aan vasthouden. En uiteindelijk moet we dat dan ook gaan verdedigen, willen we het kunnen behouden.
Maar die tunnelvisie maakt dat we zicht op de waarheid verliezen. Dat we onecht worden. Dat we gaan performen. En de rigiditeit zal alleen maar groeien. En dat brengt een hele resem problemen met zich mee op alle vlakken in je leven.
We zoeken met de mind altijd de extremen op. Als we iets voelen, dan denken we dat dat voor eeuwig is (een negatieve emotie) of willen we het voor eeuwig in leven houden (een positieve emotie). Als we denken iets te weten, dan willen we dat de hele werkelijkheid en alles en iedereen rondom ons zich daarnaar conformeert, zodat we eraan kunnen blijven vasthouden en controle kunnen houden.
Maar we vinden nooit rust doorheen de mind.
Dat is ook de boodschap van Ra en Human Design: de mind is een briljante leerling, maar de allerslechtste meester. We hebben onze mind nodig en het heeft zijn onmisbare talenten, maar als we het baas maken van ons leven, gaan de poppen aan het dansen.
Alweer: de waarheid ligt in het midden, voel ik, daar waar we in de beweeglijkheid, de plasticiteit van onze mind kunnen blijven, met zachtheid, voldoende openheid, en nieuwsgierigheid, met een bereidwilligheid om onszelf niet vast te pinnen, maar steeds weer los te laten en bij te stellen waar nodig. En daarvoor hebben we zelfreflecterend bewustzijn nodig, anders missen we alle clues en markers en rijden we onszelf steeds opnieuw vast.
Excuus
Maar veel mensen zijn niet op zoek naar zelfreflecterend bewustzijn om gedifferentieerd te leven en te stoppen met performen. Veel mensen zijn net erg gehecht aan de comfortzone en slachtofferrol die met performen en een tekort aan bewustzijn komt. Want dan kunnen we de potjes waar we niet in willen kijken, gesloten laten. Maar dat kost ons heel veel.
Veel mensen willen verandering, maar ze willen niet dat hun comfortzone verandert, of dat ze stappen daarbuiten moeten nemen. Ze willen eigenlijk alles netjes geordend, afgedekt en onder controle houden, maar tegelijk wel verandering in de dingen die ze niet leuk vinden. Dat is natuurlijk geen realistische verwachting.
Zo gaan veel mensen Human Design gebruiken als een excuus om bepaalde situaties te vermijden. Dat voelt gewoon makkelijker. Dus we verschuilen ons dan als het ware achter ons Design en dan moet de ander zich maar aanpassen. En als de ander dat niet doet, dan zijn ze niet-zelf.
In sommige gevallen zitten we zo in de zelfkritiek dat we onszelf liever naar beneden halen dan eens eerlijk naar onszelf te kijken. En zo heb je mensen die internaliseren en mensen die eerder externaliseren. Allemaal in een poging om controle te houden, terwijl ze diep vanbinnen wel verandering willen, maar, als puntje bij paaltje komt, er bang voor zijn.
Het vraagt immers een bepaalde mate aan je veilig voelen in jezelf en in je omgeving om dat zelfreflectief bewustzijn toe te laten. Als je je inherent niet veilig voelt, dan wordt het moeilijk, omdat wat er vervolgens naar boven wil komen, net heel triggerend werkt en dus voor veel instabiliteit kan zorgen, emotioneel en mentaal, soms ook fysiek. Het kan heel veel angst en stress oproepen als je niet weet hoe je dat kan dragen. Dus vaak is er werk nodig vóór je daarmee aan de slag kan en eerlijk naar jezelf kan kijken, vóór je een stukje performance kan gaan loslaten.
Naar mijn gevoel wordt dat erg onderschat.
De Human Design-community is dan ook zelden een trauma-geïnformeerde omgeving.
En wat mensen dan doen met Human Design is gewoon een nieuwe onechte identiteit aannemen (bv. die van een 2/4 Sacrale Generator, of wat ze zich daarbij voorstellen), bovenop de onechte identiteiten die al aanwezig zijn, waardoor ze zichzelf dus nog dieper conditioneren en hun ervaring van wie ze werkelijk zijn verder vervormen.
Op zo’n moment wordt Human Design gewoon weer een nieuwe performance.
De desillusie
Uiteindelijk is het een beetje onvermijdelijk dat, wanneer je de trede blijft zien voor de trap, je ontgoocheld of gedesillusioneerd raakt. Want de verwachte antwoorden blijven uit en er gebeurt ook geen echte, duurzame transformatie. En dan zie je vaak een beweging van mensen die willen losbreken uit Human Design.
Maar er zijn ook heel veel mensen die zo verstrengeld raken met Human Design, mede doordat het vaak ook de grond is waarop ze hun businessmodel hebben gebouwd, dat men die nieuwe comfortzone zal willen blijven beschermen en verdedigen, koste wat kost.
Voor veel mensen is een systeem zoals Human Design een manier om orde en controle aan te brengen in het leven dat anders zo chaotisch, messy en oncontroleerbaar lijkt. Dit is een copingstrategie om de dekseltjes op de potjes te kunnen houden, zodat wat weggestopt zit, weggestopt kan blijven. Maar het komt met een hoge kost natuurlijk, zeker op lange termijn.
Ik heb het gevoel dat veel leraren die Human Design doorgeven en langetermijnstudenten “poortwachters” worden van het systeem om de orde te blijven handhaven. Niets is zo bedreigend voor iemand, die volledig verstrengeld is geraakt met het systeem, om te zien hoe mensen een loopje nemen met Human Design of kritische vragen gaan stellen.
Vaak is het willen in stand houden van een bepaalde status quo of comfortzone minder beangstigend dan door het ongemak en de angst heen te gaan van niet weten wat zich aan de andere kant bevindt. Dat gevoel van controle is iets wat diep ingesleten is in onze collectieve conditionering en cultuur.
Je kan het mensen niet kwalijk nemen, natuurlijk.
Iedereen doet z’n best met het bewustzijn van dat moment. Ook vindt niet iedereen op elk moment de moed om de heldenreis aan te gaan en je eigen performance onder de loep te nemen.
We groeien en evolueren allemaal op unieke tempi, doorheen unieke processen en met een uniek pad, waarvan ik geloof dat het merendeel toch wel karmisch bepaald is. Maar we hebben wel altijd een vrije keuze in wat we met ons bewustzijn van het moment doen, hoe we ernaar kijken en hoe we het hanteren, dat geloof ik wel. Maar ook dat is een leerproces dat een uniek pad en tempo volgt. Er zijn geen shortcuts.
Wat ik nu aan bewustzijn heb is ook maar gekomen door mijn jarenlange beoefening van en toewijding aan dagelijkse contemplatie, meditatie, gebed, stilte, jaren aan therapie en meer.
Bewustzijn staat nooit stil.
Waar we tot stilstand komen, wil het leven ons weer in beweging brengen.
Waar we onszelf voorbij rennen, wil het leven ons weer doen vertragen.
Het zoekt altijd een natuurlijk evenwicht.
Maar we kunnen natuurlijk wel heel veel energie investeren om die natuurlijke weg te forceren naar iets wat we denken te willen of willen dat anders zou zijn, wat betekent dat we tegen het leven zelf vechten, en dat komt altijd met een heel hoog prijskaartje.
Daarom is reflecterend bewustzijn zo belangrijk, willen we meer kunnen meestromen met die natuurlijk weg, waardoor we energie kunnen sparen voor wat echt belangrijk is: de expressie van onze uniekheid, de enige échte bijdrage die we kunnen leveren dat echt verschil maakt in de wereld.
Wat ik bij mezelf zag gebeuren
Ik zette onlangs een post op Instagram met unpopular opinions over Human Design:
Het vat een beetje samen hoe de reis voor mij is geweest en waar ik nu sta t.o.v. hoe ik er vroeger in stond, met alle valkuilen, maar ook met de belangrijkste lessen die ik heb geleerd doorheen die zes jaar.
Ik zag mezelf steeds banger worden om nog deel te nemen aan het leven. Ik werd passief uit angst dat ik iets “verkeerds” zou doen, niet “correct” zou zijn en dat mijn Human Design peers dat zou opvallen, zeker als ze mijn grafiek kennen.
Dit patroon zie ik in heel veel van mijn mede-beoefenaars, ongeacht hun design, definitie of openheid.
In mijn geval leidde het tot momenten van diepe desillusie en zelfs het beschuldigen van Ra en Human Design als systeem in een poging mijn innerlijke onrust en verwarring niet te moeten voelen. Ik voelde me met momenten heel erg verlamd. Ik trok me terug uit bepaalde gebieden in mijn leven, zoals durven dromen en verlangens voelen, concrete actiestappen nemen om financieel of praktisch op eigen benen te staan, of durven kiezen initiatief nemen.
Ik ging doorheen cycli van dit soort gedrag om uiteindelijk te begrijpen, dat het nooit over Human Design ging, noch over Ra, ondanks dat hij zich soms als een ongevoelige eikel gedroeg, of over welk Type ik was, Strategie en innerlijke Autoriteit, definitie en openheid ik had, en of ik dat wel correct leefde. Daar ging het helemaal niet om.
Het ging net wél om mijn vaardigheid en moed om aan zachte zelfreflectie te doen en bij het proces te blijven, om te leren mijn ervaring te vertrouwen, zelfs als het diepgaand oncomfortabel of ronduit pijnlijk is. Deze bereidwilligheid en die aanhoudende discipline om er doorheen te blijven gaan heeft me bevrijd uit die cycli van (self)blaming. En ik kan nu zien hoe ook mijn Design me daar eigenlijk in ondersteunt, als ik het toelaat, tenminste.
Fluisterspel
Afgelopen maanden heb ik een patroon opgemerkt bij een aantal mensen die erg diep in Human Design zaten: die desillusie — (1) ofwel gooien ze Human Design uiteindelijk overboord en wijzen met de vinger zonder eigenlijk verantwoordelijkheid te nemen over hun eigen investering en gehechtheid aan het systeem, en springen ze op iets nieuws om vervolgens het patroon te herhalen, (2) ofwel worden ze wakker uit een droom en realizeren ze zich dat ze de vinger aan het kussen waren, i.p.v. de maan te zien, en ontdekken ze eindelijk waar dit allemaal om ging.
Ik beschouw mezelf als deel van die laatste groep, maar ik was lang deel van de eerste groep, in dat herhalend patroon.
De laatste tijd voel ik steeds sterker dat Ra zich hier heel erg bewust van was, maar dat de boodschap verloren is gegaan zoals in dat fluisterspelletje dat we als kind vaak speelden. Ra was natuurlijk ook beperkt door zijn niveau van bewustzijn van het moment. Hij raakte duidelijk ook erg gehecht aan het systeem — zijn hele identiteit leek er door te zijn bepaald op een gegeven moment — wat mede de boodschap heeft vervormd allicht.
En ik snap het. Het is zo’n ontzettend grote uitdaging om zoiets in woorden of praktische oefeningen om te zetten en dan over te brengen als een heldere boodschap. Zelfs al is je boodschap kraakhelder, dan nog zullen mensen het door hun eigen niveau van bewustzijn horen en als dusdanig interpreteren.
Daarbij komt nog dat onze mind eigenlijk geconditioneerd is om weerstand te bieden tegen een boodschap zoals deze. We zijn gewoon echt verleerd om eerlijk naar onszelf te kijken, met die mate aan zachtaardigheid, geduld, nieuwsgierigheid en openheid. Dus die cycli van boodschap-vervorming herhalen zich ook steeds weer, en vaak nog sterker wanneer de grondlegger reeds is overleden.
Het doel van Human Design
Het doel van Human Design is niet Human Design. Noch je grafiek helemaal leren begrijpen en leven. Dat had ik al in een vorige episode aangehaald.
Het doel is zelfreflecterend bewustzijn als innerlijk kompas om echtheid van onecht-heid te onderscheiden en dat laatste los te laten. Eens je beet hebt hoe dat werkt, heb je Human Design ook niet meer nodig. Dan maakt het ook helemaal niet meer uit om te weten welk Type je bent, welke Strategie en Autoriteit je hebt, en of je correct leeft volgens je Design of niet. Doorheen zelfreflecterend bewustzijn weet je immers echtheid van onecht-heid te onderscheiden.
Naar mijn gevoel snakken we daar echt allemaal naar.
De wereld is zo fake geworden dat het bijna ondraaglijk is geworden.
Steeds meer mensen hebben steeds meer moeite om nog deel te nemen aan die rat race.
Eigenlijk gaan we allemaal dood vanbinnen als we onze unieke creativiteit niet omarmen en van daaruit leven. En Human Design kan een tool zijn die daarin verschil maakt, maar het lijkt of we daarin onze gezonde grenzen niet meer zo goed kennen.
Ik voel dat zelfreflecterend bewustzijn hét geschenk is van Human Design als systeem. En dus niet zozeer de mechanica van Human Design zelf, of wat de Voice claimde als de mechanica van de illusie waarin we leven.
Het gaat ook niet over uit die illusie breken, of uit de matrix, zoals sommigen het noemen. Nee. Het gaat ‘m net over deelnemen aan de illusie vanuit je eigen unieke zijn, want je bent hier om die unieke mens te zijn, anders was je hier niet. Het is je geboorterecht. Het is tevens je geboorterecht om alles wat onecht en onoprecht aan je is van je af te strippen, zodat je unieke zijn voluit kan doorschijnen. Maar de meesten van ons leven met een gedimd licht. En dat is moordend voor onze vitaliteit en ons gevoel van welzijn.
De antwoorden liggen niet IN Human Design, maar in het leven zelf, in hoe jij erin staat in verbinding met jezelf. En je komt daar alleen achter door naar binnen te keren en te reflecteren, door stilte en pauze en ruimte toe te laten in je leven om die automatische piloot van onecht-zijn te doorbreken, zodat je kan leren wat het verschil is.
We hebben niet altijd een keuze in hoe het leven zich ontvouwt, omdat het lijkt dat het leven net zorgt voor bepaalde situaties om ons die lessen te brengen, maar we kunnen wel kiezen hoe we ons bewustzijn vervolgens daarin hanteren: creëren we ruimte voor bewustzijnsgroei, of sluiten we net ons bewustzijn af? Het ene komt vanuit zelfliefde, het andere uit angst.
Verder hoef je het naar mijn gevoel echt niet te gaan zoeken.
En het klinkt zo simpel, maar het is net heel moeilijk. Als het makkelijk was, dan was het spel al lang uitgespeeld, maar er gaan duidelijk duizenden jaren aan menselijke evolutie overheen. En dat is waar we nu staan in die evolutie: met het collectieve bewustzijn van dit moment. Dan zie je dat er nog heel wat werk aan de winkel is.
En ik ben hier voor dat werk. En om dat aan te gaan, ook al heb ik dus mijn eigen portie aan diepe conditionering, karmische contracten en zelfreflectie af te werken.
We kunnen elkaar daar ook echt bij helpen. Maar het vraagt een specifieke houding van elk van ons, iets wat in de Gene Keys helemaal zit ingeburgerd in het fundament van dat systeem, maar wat in Human Design dus niet goed is doorgekomen, lijkt het wel. Misschien wel in het begin, maar later raakte het eerder lost in translation.
Human Design is legit, maar niet het antwoord
Ik heb het allicht ook al eerder gezegd, maar ik denk echt dat Human Design klopt. Ik denk echt dat we geboren zijn met een bepaalde imprint waardoor we het leven ervaren doorheen een bepaalde filter en uniek bedraad zijn voor wat het leven ons te bieden heeft. Ik denk ook dat het Design gebaseerd is op karmische contracten, waaronder ook de genetica, omstandigheden en intergenerationele patronen waarin je geboren wordt.
Ik geloof dat wie we hier komen te zijn niet bepaald wordt door ons Design, maar door ons bewustzijn. Maar het Design heeft ons wel bedraad om bepaald karma te doorlopen, een bepaald dharma te bewandelen, maar het werkt niet tégen ons, het werkt vóór ons, opdat we uitgedaagd kunnen worden te groeien in ons bewustzijn. Die groei in bewustzijn is onze unieke bijdrage aan het grotere geheel.
En allicht is niet iedereen hier om een bepaald level aan bewustzijn te evenaren in dit leven, maar hebben sommigen onder ons een heel moeilijke rol gekozen van katalysator, ook als dat heel wat verwoesting met zich meebrengt. Geen excuus natuurlijk, maar ik kan er wel met meer empathie naar kijken. Blijkbaar hebben we die katalysators collectief nodig tot we voldoende bewustzijn hebben ontwikkeld dat wat we de ander aandoen, onszelf aandoen, en wat we onszelf aandoen, ook de ander aandoen.
Maar het feit is: die dingen gebeuren. En die rollen worden duidelijk wel uitgespeeld. En we kunnen ons daar erg onmachtig over voelen, boos zijn, verdrietig zijn, willen dat het anders is — allemaal menselijke emoties die we absoluut dienen te omarmen en in z’n geheel te voelen — maar de kracht ligt net in wat we allemaal individueel kunnen doen: vanuit onze uniekheid, de creatieve stroom die door ons heen wil komen, elk op onze eigen manier.
Het antwoord ligt volgens mij in dat zelfreflectief bewustzijn.
Het bewustzijn dat zichzelf leert zien.
Passenger Consciousness, zoals Ra dat noemde.
Dat is de kracht van Human Design: Strategie en Autoriteit als ingang tot zelfreflecterend bewustzijn, waarna datzelfde bewustzijn het overneemt. Maar het kan natuurlijk evengoed via Gene Keys, een wandeling maken, mindful de afwas doen, martial arts, stil-zijn, Zen-boeddhisme, Tantra-meditatie of gebed, een thee-ceremonie of klankborden met een vertrouwenspersoon, or whatever is your fancy. Als het maar voldoende vertraagt voor je bewustzijn om wakker te worden en je met je aandacht van nature te brengen naar datgene wat nodig is te worden gezien, geaccepteerd en omarmd in het moment.
Het pad van maturatie
Van zodra die vaardigheid om diep innerlijk te observeren en aanwezig te zijn bij je ervaring van het moment, waar ervaring en innerlijk weten dus belichaming worden, zal een systeem als Human Design uiteindelijk z’n nut verliezen en wegvallen.
Ik zie dat traject als het pad van maturatie dat elke spirituele lering doorloopt:
- Externe structuren leren een basisoriëntatie aan: Strategie en Autoriteit, basiskennis binnen het Human Design systeem;
- De innerlijke beoefening verdiept zich doorheen experiment (trial) en discipline: je gaat het experiment aan om te zien wat het betekent, je beweegt doorheen obstakels op je weg;
- Inzichten komen tot bloei en worden duurzamer: je stemt je steeds meer af op wat inherent waar is en alles wat onecht is valt weg, wat een nieuw soort kernstabiliteit ontwikkelt, dat je cellen herprogrammeert voor die mate aan herkenning en bewustzijn;
- De structuur of het systeem wordt onnodig, overbodig, en zelfs op termijn een belemmering → dat is waar ik mij momenteel bevind.
Het lijkt of velen van ons een beetje het niet-zelf thema van de Milt ervaren: willen blijven vasthouden aan iets wat al lang niet meer gezond voor ons is. En dat doen we vaak uit angst voor wat er zich aan de andere kant bevindt.
Wat als we loslaten? Wat dan?
Dan hebben we niets meer om ons aan vast te houden, is het verhaal van de mind, maar dat is slechts een verhaal, lieve mind, dat is niet per se wat daar is.
In mijn ervaring heb je net veel om je aan vast te houden. Geen systeem buiten jezelf, maar wel alles wat je met de hulp van dat systeem in jezelf tot bloei hebt laten komen en verankerd. Daar doen we ‘t voor, toch?
En hier komt ook een verantwoordelijkheid om de hoek kijken voor eenieder die het systeem uitdraagt: draag je het uit om mensen afhankelijk te maken van het systeem (of van jouw rol), of draag je het uit om hen net te helpen los te komen en op eigen benen te gaan staan? Wordt het systeem opnieuw een uiterlijke autoriteit of help je mensen écht hun innerlijke Autoriteit omarmen? (Spoiler alert: die innerlijke Autoriteit is onmogelijk te benoemen of in een vakje te stoppen.)
Het Human Design Systeem claimt net dat het je helpt om je met je innerlijke Autoriteit te verbinden, zodat je zonder externe autoriteiten nodig te hebben, je met veel minder weerstand door het leven kan navigeren. Waarom blijven we dan met z’n allen vasthouden aan analyse en het eindeloos proberen begrijpen en leven van ons Design? Het is zo’n ongelooflijke mindf*ck, als je ‘t mij vraagt!
Eens je ‘t weet en voelt, ga het dan ook doen!
Bouw aan dat vertrouwen in jezelf en gun het jezelf om los te komen van die trainingswieltjes. Ja, het is best spannend natuurlijk, maar dat hoort bij het volwassen worden. Elk kind doet het, dus waarom zouden wij, ahum…, “volwassenen”, het dan ook niet kunnen?
Machtsverhoudingen
Wanneer het gaat over het systeem leren, bestuderen en leren analyseren, ja, daar zit ook zo’n enorme verwarring op, merk ik. Ik maak de vergelijking met psychoanalyse, je weet wel, die Freudiaanse strekking waarin je als cliënt languit op de bank gaat liggen vertellen over je diepste zieleroerselen, dromen en fantasieën, terwijl de psychoanalist achter je zit te luisteren en reflectievragen stelt.
Het is gewoon een feit: de psychoanalist gaat toch ook niet Freud gaan onderwijzen aan de cliënt die op psychoanalyse komt? De cliënt heeft geen kennis van Freud nodig om tot innerlijke transformatie te komen. Het gaat om diens (zelf)reflectie.
En dat is ook zo bij Human Design. Laat die analyse maar aan de psychoanalist over, zodat die de (zelf)reflectie bij de cliënt op een constructieve, helpende en niet-invullende manier kan ondersteunen.
Human Design kan helpen om bepaalde dingen in de juiste context te zetten, binnenin en in je relatie met de buitenwereld, maar waar de magie gebeurt is niet in conceptualisering, contextualisering en analyse, maar in de directe, belichaamde (zelf)reflectie van de cliënt zelf!
Eigenlijk hebben we als Human Design analisten niet eens het recht om te zeggen dat iemand een Projector is. Want dan vul je het voor die ander in en ontneem je die persoon eigenlijk zijn ruimte voor pure, onbevooroordeelde (zelf)reflectie.
Het invullen voor de cliënt is in een coaching- en therapie-setting echt not done. Op elk moment moet de autonomie en soevereiniteit gewaarborgd worden. Anders zit je niet in een gelijkwaardige relatie, maar een co-afhankelijke relatie met ongelijke machtsverhoudingen.
Veel analisten en guides zijn zich daar niet van bewust en hebben ook geen coaching- of therapie-achtergrond of opleiding genoten. Laat staan dat ze trauma-geïnformeerd kunnen werken. Alleen al hierin zou je een hele leerrijke bewustzijnsoefening kunnen doen. Maar dit leer je niet aan de IHDS.
Gevangenzetten of bevrijden?
De meeste mensen die met Human Design werken zijn niet zelf door psychoanalyse gegaan zoals de cliënt ervaar bij de psychoanalist. Ze stonden niet aan de kant van de ontvanger, maar gaan net heel vroeg in hun studie van Human Design al readings en sessies geven. En ik was daar een van, absoluut met een tekort aan bewustzijn daarin.
Ik wil hiermee niet met de beschuldigende vinger wijzen, want we gaan allemaal door dit soort processen van maturatie. Het gaat mij erom dat we er iets uit leren, zodat we diezelfde patronen niet hoeven te herhalen.
In mijn ervaring staat zelfreflectief bewustzijn veel te veel op de achtergrond van Human Design, terwijl het net hét meest essentiële zou moeten zijn van wat we allemaal doen met Human Design, ongeacht of we het systeem doorgeven of ontvangen.
Voor de psychoanalist is psychoanalyse allicht een passie net zoals Human Design een passie kan zijn voor diegenen die het systeem diepgaand bestuderen en er anderen mee willen helpen. Maar dat wil niet zeggen dat we iedereen dus in Human Design moeten binnentrekken en daarmee belasten als dat niet helpend is voor diegene die we net proberen te helpen.
De meeste mensen, echter, gaan Human Design doorgeven alsof het een noodzaak is om de maan te kunnen zien, maar trekken zo hun cliënten mee in het kussen van de vinger die naar de maan wijst, naar het waanidee dat de trede de hele trap is.
Dat komt volgens mij omdat zij, die het systeem doorgeven, zelf niet voldoende in belichaming en integratie zijn gegaan, maar puur vanuit hun passie voor en interesse in het systeem de ander benaderen, en veelal vanuit het idee om er geld mee te kunnen verdienen ook (been there, done that).
Dus mijn reflectie hier is: Dient de kennis of het systeem dat je doorgeeft (zelf)reflectie en bevrijding, of vervangt het net die reflectie/bevrijding? Help je mensen de maan te zien, of leer je ze die vinger te kussen? Breng je mensen naar de volgende traptrede, of breng je ze in de waan dat de trede de hele trap is?
Met een kennislichaam dat zo diep en complex is als Human Design, voel ik nu heel sterk hoe belangrijk het is dat mensen weten dat Human Design kennen of studeren geen voorwaarde is voor deconditionering, transformatie en het omarmen van wie je werkelijk bent. In tegendeel, voor veel mensen is analyse en het proberen begrijpen van het systeem net het obstakel dat in de weg staat van het ontwikkelen van de nodige vaardigheid om zelfreflectief bewustzijn te leren hanteren.
En zo blijven cycli van vervorming zich herhalen tot alweer een punt van desillusie is bereikt, waarin men weer voor de keuze wordt gesteld: ga ik herhalen of word ik wakker?
For the “stupid” ones
Ik raak er steeds meer van overtuigd dat het nooit Ra’s bedoeling was dat mensen met Strategie en Autoriteit zouden omgaan zoals ze dat nu doen, dat ze het systeem zouden studeren zoals dat nu gebeurt, laat staan dit de intentie was van de Voice.
Maar Ra is onderweg ook ergens z’n helderheid kwijtgeraakt, lijkt het, en ik kan niet met zekerheid zeggen waar het misliep, want ik heb Ra nooit persoonlijk gekend, noch een mijl in zijn schoenen gewandeld. Ik heb in eerdere episodes mogelijkheden gedeeld, door Ra’s verhaal diepgaand te onderzoeken. Het hielp voor mij om dat onderzoek te doen en te delen, voor mijn eigen verwerkings- en loslaatproces.
Ik voel echt sterker dan ooit dat Strategie en Autoriteit (en vele andere elementen) gewoon uit de context zijn gehaald waarin Ra ze oorspronkelijk had gezet, en Ra is er niet meer om dat recht te zetten. Hij zou er allicht ook niet in slagen, want hij heeft die mate van controle niet over hoe mensen dat interpreteren, filteren en vervolgens gaan doorgeven.
We gaan allemaal door processen van maturatie in alles wat we doen (of laten) en Human Design is daar geen uitzondering op. Mijn relatie met Ra was daar ook geen uitzondering op. We kunnen er niet aan ontsnappen.
De cycli van onecht-heid herhalen zich tot we het verschil leren en echtheid durven omarmen en in de wereld neerzetten. Dus het is onvermijdelijk dat ook een systeem als Human Design uitdragen boordevol performance zit.
Ik kan zien waarom Ra in sommige lezingen eerder cynisch grapte dat Strategie en Autoriteit voor de “stupid ones” is. Ik kan me zijn woede en frustratie best wel voorstellen wanneer hij keer op keer zag dat mensen het systeem gingen aanbidden i.p.v. de maan te zien.
Uiteindelijk kwam het ook in zijn voordeel uit, want hij kon er wel geld mee verdienen, voor zijn gezin zorgen daardoor, en zelfs een stevig nalatenschap opbouwen voor z’n kinderen. Misschien was er wel een moment waarop hij het gewoon “opgaf” en het gevoel had: “Tja, ik heb het geprobeerd en als het niet goed is, dan hadden ze maar een andere onnozelaar als boodschapper moeten kiezen.”
Eenvoud is geen garantie
Ik kan zien dat Ra heeft getracht het voor iedereen eenvoudiger te maken, maar zelfs dat is geen garantie dat mensen het begrijpen.
Wat Ra allicht bedoelde met de “stupid ones” zijn die grote getale mensen die nog geen toegang hebben gevonden tot hun zelfreflecterend bewustzijn, wat een groot deel van onze wereldbevolking lijkt te zijn, dankzij zware systemische en generationele conditionering van reeds heel vroeg in een mensenleven. En dus hebben die mensen een externe stelling nodig, iets simpel, direct en praktisch, dat hen helpt uit die reactiviteit te stappen, al is het maar voor een seconde.
Maar mensen zijn hardleers, als je naar de geschiedenis kijkt. Zelfs een seconde stilstaan en reflecteren lijkt voor velen een onmogelijke opdracht. Dat is nu eenmaal waar we staan in onze collectieve evolutie. En alhoewel ontwaken in een versnelling lijkt te gaan, zijn we er nog lang niet. De huidige verschuiving van Cross of Planning naar Cross of the Sleeping Phoenix, of hoe je het ook antropologisch, filosofisch, religieus, esoterisch of astrologisch wil kaderen, laat wel zien dat we dichter bij een soort kantelpunt in bewustzijn komen.
4%
Ik kan ook zien dat dat is wat Ra bedoelde met 4% van de 4%. Tegenwoordig wordt die uitspraak gebruikt als een soort elitedenken, alsof alleen een select aantal mensen toegang krijgt tot het ware Human Design, maar dat is net de grap. Mensen die op die manier denken zijn net niet deel van die symbolische 4%, als je ‘t mij vraagt, maar net diegenen die nog wat meer aan zelfreflectie mogen doen.
Sowieso denk ik niet dat we die cijfers letterlijk moeten nemen. Maar slechts een klein deel van de bevolking dat in aanraking komt met een leer of tool zoals Human Design begrijpt waar het echt over gaat en gaat dit ook belichamen. En dat is volgens mij dat zelfreflecterend bewustzijn.
Maar die 4% is niet exclusief voor Human Design. Het is volgens mij gewoon de staat waarin we ons nu collectief bevinden (of bevonden, want de kans is groot dat het intussen al lang achterhaald is, gezien bewustzijn niet stilstaat). Elk voor onszelf en als collectief geheel.
As within, so without, een uitspraak uit de Hermetica.
Als slechts 4% van de 4% die in aanraking komt met bewustzijnstools in staat is om via die tools te ontwaken, dan weerspiegelt zich dat ook in onszelf: slechts 4% van de 4% aan bewustzijns-ontwakingscapaciteit die we momenteel hebben, is ontwaakt. Het is aan elk van ons om die capaciteit te vergroten, waardoor het ook op collectief niveau mogelijk wordt.
Het is geen hiërarchie met winnaars en verliezers, maar wat in elk van ons momenteel leeft. We doen dit met z’n allen samen, tot de laatste persoon op aarde die nog slaapt, wakker wordt. Dus werk aan de winkel!
Ontwaken is een inside job
De lastige kant is dat velen van ons onderhand al hebben ondervonden dat ontwaken een inside job is.
Herinner je je de pandemie nog?
Ontzettend grote polarisatie tussen anti-vaxers en degenen die zich lieten vaccineren. Geen van beide kanten kon de ander doen wakker worden.
Ik heb het met mijn eigen ogen aanschouwd en ook diep tot in mijn binnenste gevoeld. De machteloosheid, de woede, de haat, de onverdraagzaamheid, de waanbeelden, de mate aan manipulatie en conflict, noem maar op.
Het is een inside job.
We kunnen elkaar niet wakker maken, maar we kunnen elkaar misschien wel inspireren en ondersteunen in het proces, waaronder een veilige ruimte creëren waarin mensen zich ook daadwerkelijk veilig voelen om hun mentale harnas even af te zetten.
En waar ik denk wakker te zijn, zijn er allicht gebieden waar ik nog stevig in slaap ben. Dus wie maakt eigenlijk wie wakker? Begin bij jezelf; dat is wijsheid.
Zelfreflectie kan je leren
Zachte zelfreflectie kan je leren.
En dat zou het doel moeten zijn van Human Design, vind ik.
De valkuil van Human Design is dat je nooit voorbij het systeem kijkt en dus je je zelfreflecterend bewustzijn net op slot gaat zetten.
Dat is volgens mij de verborgen doctrine van Human Design, aangebracht door mensen die verstrengeld zijn geraakt met het systeem en dat ecosysteem dus in stand willen blijven houden.
Maar eens je die vaardigheid van zelfreflecteren aan het verankeren bent in je dagelijkse leven, dan is er geen behoefte meer aan Strategie en Autoriteit, want datzelfde zelfreflecterend bewustzijn zal net zorgen voor de afstemming door het altijd-groeiend bewustzijn als dagelijkse oefening en manier van leven.
Ik zie diezelfde dynamiek in andere leringen en kennislichamen, waar het doel is om de scheiding tussen degene die weet en het weten te laten instorten. In principe bestaat “degene die weet” niet, en is er alleen het weten.
Voor mij zijn contemplatie en meditatie tools voor belichaming en transcendentie (van eerdere bewustzijnsniveaus), die me helpen mijn mind weg te brengen van het bouwen van mentale constructies die me zouden kunnen gevangenzetten. Diezelfde beoefening maakt ook het verschil helder tussen wanneer je vanuit je echtheid leeft, en wanneer je aan het performen gaat. En het performen leert je iets over jouw conditionering.
De laatste tijd geniet ik dus ook veel meer van de openheid van de Gene Keys, van tantra-meditatie, stilte en gebed, maar ook mindful wandelen, om die beoefening van zachte zelfreflectie steeds meer te verankeren en me bewuster te worden van nog diepere afstemming, eerder dan dat Human Design-analyse en -experiment me daarbij helpt, laat staan eindeloos turen in die Human Design-grafiek.
Human Design is dan vooral datgene wat de ervaring voor mij valideert, omdat het de mechanica weerspiegelt, wat soms bekrachtigend kan voelen, maar ook heel snel weer een mentale valkuil kan worden. En uiteindelijk ontbreekt in mechanica altijd één essentieel iets: bewustzijn. Mechanica op zich betekent helemaal niets. En bewustzijn is de variabele factor die niemand van ons in een vakje of systeem kan stoppen.
Pijnlijk om te zien
Ik kan zien dat het ontbreken van zelfreflecterend bewustzijn cycli aan onbewust lijden veroorzaakt, alsook een terugkerend slachtofferpatroon (met het potentieel om een daderpatroon te worden dat nog meer trauma creëert). En het wordt niet echt aangeleerd op school.
Zelfreflecterend bewustzijn is ook nadelig voor de homogenenisering, want door zelfreflectief te leven word je je net meer bewust van je uniekheid en de illusie van afgescheidenheid. Wat je vanuit je eigen conditionering nog enigszins kan tolereren, door je tekort aan bewustzijn, wordt echt vaak ondraaglijk eens je bewustzijn erop schijnt. Alles wat onecht is, is eigenlijk waan, is een gevecht met het leven en kost verschrikkelijk veel energie. En dat doen we onszelf elke dag aan, zonder dat bewustzijn.
Veel mensen halen nog steeds onbewust voordeel uit het slachtofferschap en het is zo moeilijk om dat patroon te doorbreken. De angst voor wat we zouden ontdekken is vaak groter dan het comfort van de conditionering, ook al lijden we diepgaand. In veel gevallen vinden we misschien wel de moed voor onszelf, maar voelen we ons niet gedragen door onze omgeving, waardoor we toch kiezen voor de makkelijke weg, ondanks het lijden.
Ik kan zien dat wie vastraakt in die cycli niet gebrekkig is of faalt; het is vaak dat niemand hen ooit heeft geleerd om op die manier te “zien” en te “zijn”. En er is veelal geen voedingsbodem om dat te kunnen dragen.
Het is soms ook echt pijnlijk om te zien, wetende dat er niet altijd iets is wat ik praktisch kan doen, behalve me focussen op mijn eigen proces van zelfreflectie om zo misschien wat inspiratie of bekrachtiging te kunnen bieden.
Als ik terugkijk op mijn eigen pad, dan voel ik ook wel een verdriet voor mijn eigen mate aan zelfverloochening waaraan ik jarenlang heb vastgehouden, en waar ik met momenten soms nog kort weer in terugval. Het vraagt ook zoveel mildheid, geduld en vooral vergeving voor jezelf, want je wist niet beter. Maar “ik heb het niet geweten” mag natuurlijk geen excuus worden. We zijn het aan onszelf verplicht om te blijven proberen, oefenen, en ons open te stellen voor wat kan ontstaan en groeien als we dat doen.
Ik geloof oprecht dat iedereen het potentieel heeft voor ontwaken, maar het lijkt erg lastig om die knop te vinden. Die knop lijkt veelal diep begraven onder dikke mentale vestigingsmuren. En sommigen onder ons zijn misschien niet hier om wakker te worden, maar om ontwaken te katalyseren, zoals ik al eerder zei.
Ik vind het altijd fascinerend om dan te zien wat mensen triggert om toch te gaan leren zelfreflecteren, terwijl anderen er nooit aan toe komen. Een gekke wereld is het, waarin we leven. Ik wil wel eens een hartig woordje praten met wie dit heeft uitgevonden!
Kijk, mama, zonder handen!
Maar kijk, volgens mij is Human Design nooit bedoeld om een eindbestemming te zijn, maar slechts een middel om in je zelfreflecterend bewustzijn te komen, zodat je leert wie je werkelijk bent en dát in de wereld zet, i.p.v. je performance.
Maar je hoeft de trainingswieltjes, want dat is Human Design of elke tool die je helpt bewustworden, niet je hele leven aan te houden. Stel je voor dat je nu nog steeds met die trainingswieltjes aan je fiets zou fietsen! Tenzij je een echt probleem hebt met evenwicht houden, houdt dat jou alleen maar tegen om volop van het fietsen te kunnen genieten.
Zoals veel kindjes bij het leren fietsen uiteindelijk eindelijk echt gaan durven voluit gaan: “Kijk, mama, zonder handen!”
Geen doula maar een stervensbegeleider
Ik dacht eerst dat het mijn rol was om mensen in Human Design te leiden en hen te helpen in hun experiment. Maar ik kom steeds meer tot het besef dat ik mensen net uit systemen en structuren wil begeleiden, misschien nog met een wankel evenwicht in het begin, maar steeds sterker wordend in zichzelf en met steeds meer vertrouwen.
Ik ben geen Human Design doula.
Ik ga je niet in het systeem helpen of je er diep in sturen.
Dat voelt voor mij echt niet integer.
Ik ben duidelijk hier veel meer als stervensbegeleider.
Voor wie bereid is Human Design te laten sterven, en opnieuw geboren wil worden in het hereafter, in het leven ná Human Design, waarin we allicht Human Design kunnen kaderen, maar ons er niet meer door laten definiëren of tegenhouden.
“Kijk, mama, zonder Human Design!”
Het is spannend om niet langer te leunen op structuren en systemen die je zo lang van een vangnet hebben voorzien. Daarom durven de meesten van ons er niet naartoe. We zijn te comfortabel geworden met onze trainingswieltjes en weten niet meer wat het is om zelf dat evenwicht te bewaren.
Human Design kan een handige tool zijn die ons leert om op onszelf te vertrouwen, sterker te worden binnenin, zodat we het uiteindelijk niet meer nodig hebben. En daar kom ik dus aan te pas, om je aan te moedigen dat je klaar bent voor een volgende stap en daarin een stukje met je mee te wandelen.
Uiteindelijk is dat ook wat die verschuiving inhoudt van het Kruis van Planning naar het Kruis van de Slapende Feniks: de trainingswieltjes gaan onverbiddellijk weg en we zullen zelf een evenwicht moeten leren bewaren, vanuit onze verankering in onszelf en onze verbinding met ons innerlijk kompas.
Dit was geen betere tijd voor mij om geboren te worden.
Van seeker naar embodied teacher
Human Design ontdekken en er 6 jaar lang diepgaand mee werken was op en top correct voor mij. Het was de duizenden euro’s aan opleidings-investering waard (zegt mijn ego nog steeds lichtjes misselijk en groen). Ik ben exact de leraren en mentors tegen gekomen die ik nodig had. En het bracht me uiteindelijk op een kantelpunt in mijn reis van seeker naar embodied teacher.
En hiermee komt een einde aan deze podcast.
Het werk voelt af, althans in deze vorm en onder deze naam.
De performance maakt steeds meer plaats voor echtheid zonder trainingswieltjes.
Ik weet niet wat het vervolg zal zijn.
Ik weet dat ik zal blijven schrijven, spreken en delen, al zal dat niet meer via deze podcast zijn. Ik kom bij voorkeur alleen opdagen als het klopt, of zoals Xavier Dagba het zo mooi zegt:
You didn’t come here to go viral. You’re not a virus.
You came here to create work that feels like truth in your bones, whether it pleases algorithms or not.
Dat dus.
Bedankt voor het luisteren en het vertrouwen.
0 reacties